آئین مستان

ای جلوه جلی حسین
علی منجلی حسین
عموی حجت ابن حسن
ای آخرین علی حسین
باب الحوائج علی اصغر
تو یک تنه برای حسین بودی یه لشکر
تویی و دستای عموت شفیع محشر
ای عزادار داغت خدا
یا غریب بن غریب بن غریب
آخرین جام قالو بلا
یا حبیب بن حبیب بن حبیب
ای چشمه زلال علی
کوچک ترین نهال علی
شش ماهه ای و پیر همه
عالیجناب آل علی
خورشید ارباب ماه ربابی
مثل تمام سلسله ات عالیجنابی
در عاشقی پای حسین فصل الختامی
دست خالی نرفت از درت
هر که بسته به نگاه تو امید
داغ تو داغ آل عبا
یا شهید بن شهید بن شهید

یا علی بن حسین بن علی
قنداقه تو مثل صدف
داده به شأن شیعه شرف
نقش نگینِ تو شرفِ
نوادگان شاه نجف
تمثال مولا همنام حیدر
عصارة ولایت زهرای اطهر
از این همه قدر و شکوه الله اکبر

باب الحوائج علی اصغر

تو یک تنه برای حسین بودی یه لشکر
بر در و بین دربار تو
ما فقیریم و غلامیم و کنیز
ما گرفتار شش گوشه ایم
یا عزیز بن عزیز بن عزیز

یا علی بن حسین بن علی

این که گلوی بچم شده نشونه

 به حرف آسونه

حال منو مادر رو خدا میدونه

 به حرف آسونه

حس منو آه من نمیرسونه

 به حرف آسونه

داغ منو محال کسی بتونه

 به حرف آسونه

وقت پر زدنش بود، وقت مرد شدنش بود

قبرش قد قدش بود، قنداقش کفنش بود

پیش آقام رو سفیدم که حالا ام شهیدم

ولی بمیرم از این که گریه مَردمو دیدم

این که سر هه نوزاد بره یه نوزاد

 به حرف آسونه

هی رو زمین میوفه سر رو نیزه

 به حرف آسونه

ازسر نیزه کوچیک تره رو نیزه

 به حرف آسونه

سنگ بخوره گل پرپر رو نیزه

به حرف آسونه

هم آغوش بابا رفت، تا آغوش خدا رفت

هیشکی نیست بگه حالا اون گهواره کجا رفت

نیزۀ خونیشو دیدم، خون پیشونیشو دیدم

ولی مُردم برا باباش که پریشونیشو دیدم

این که تنش کجا موند ندونه مادر

 به حرف آسونه

زخم لبای خشکش آخر نشد تر

 به حرف آسونه

جایزه بگیر قاتل برای این سر

به حرف آسونه

دعوا بشه کی کشتش میونه لشکر

به حرف آسونه

داغش آب سوزونده، مرگ ما رو رسونده

از بچم به جز این سر چیزی باقی نمونده

مولانا علی اصغر......

تو مهر سرخ طومار حسینی

تو با خون گلو یار حسینی

مدال شانۀ فرزند زهرا

علم در بین انصار حسینی

دو عالم به قربانت، دخیلم به دستانت

فدای غلامانت، فدای شهیدانت

چه آقایی، چه مولایی

 چه دلداری، چه سرداری

مولانا علی اصغر......

تو مهر عهد و پیمان حسینی

تو روی دست قرآن حسینی

تلزی نه تبسم کن ببینم

که تو فتح نمایان حسینی

به روحم شرف دادی، به جانم هدف دادی

به قلبم شعف دادی، برات نجف دادی

چه طوفانی، چه بارانی

چه دستانی، چه دامانی

مولانا علی اصغر.......

سلام الله بر خون گلویت

که خون را آبرو دادی ز رویت

عروجت از شهادت تا خدا بود

رسیدی عاقبت بر آرزویت

من از درک مقام تو ناتوانم

مقامات بلندت را نمیدانم

به قربان جلال تو عزیزانم

به عشق تو به دنبال شهیدانم

من از خیل مریدانم

شده وقت سر و جانم

مولانا علی اصغر........

سر روی نی میرفت و در صحرا بدن جا ماند

شاید که غغارت شد قمات و بی کفن جا ماند

گهواره در بازار کوفه چوب قیمت خورد

جسم لطیف صاحبش دور از وطن جا ماند

نوزاد مظلومی که نبش قبر شد آخر

حتی به دور از جسم هفتاد و دو تن جا ماند

میگشت زین العابدین در خاک ها میگفت

ای وای علی اصغر من جان من جا ماند

پیدا شد و قبر شریفش سر اسراء شد

تا روز محشر خواب در آغوش بابا شد

از بین دار الحرب راس اکبر آوردند

بعد از سر اکبر رئوس دیگر آوردند

بر نیزه سر ها شمردند و یکی کم بود

گشتند و از سر همان سر ، سر درآوردند

بر پشت خیمه نیزه ها در خاک رفت، آنگاه

از زیر تل خاک جسم اصغر آوردند

سر را به خنجر نه که با ضربه جدا کردند

آنگاه با نیزه به پیش مادر آوردند

سر را به نی بستند و مادر را به پشت سر

 بردند و مادر هی صدا میزد علی اصغر